Anthony Doerr – Światło, którego nie widać

Autor: Anthony Doerr

Wydawnictwo: Czarna owca

Gatunek: powieść, powieść historyczna

ISBN: 978-83-8015-072-0

Przy okazji wpisu o książce „Szwedzi. Ciepło na Północy” wspominałam, że udało mi się kupić po bardzo okazyjnej cenie kilka bestsellerowych pozycji. Dzisiaj pora na kolejną z nich, czyli „Światło, którego nie widać” – które zdobyło Nagrodę Pulitzera w roku 2015. Autorem powieści jest amerykański autor Anthony Doerr, który pracował nad nią, uwaga, aż dziesięć lat. Wysiłek włożony w pisanie tej książki jak najbardziej się opłacił – powieść stała się hitem, a Doerra uplasowała w czołówce współczesnych pisarzy amerykańskich.

„Światło, którego nie widać” ma dwóch głównych bohaterów, których przez większość książki nic nie łączy. Marie-Laure jest niewidomą dziewczynką, która mieszka z ojcem w Paryżu, a całe dnie spędza razem z nim w muzeum – miejscu jego pracy. Gdy wybucha wojna ojciec wraz z dwoma innymi zaufanymi pracownikami otrzymuje od dyrektora muzeum zadanie – wywiezienie i bezpieczne przechowanie dwóch kopii i jednego prawdziwego, drogocennego diamentu. Żaden z trójki nie wie, czy to właśnie on otrzymał oryginał czy nie, choć wierząc legendom, każdy wolałby mieć podróbkę. W poszukiwaniu w miarę bezpiecznego miejsca na przeczekanie wojny, trafiają do Saint-Malo, małego miasta w Bretanii, gdzie mieszka Etienne – brat dziadka Marie-Laure. Dziewczyna początkowo ma trudności z przystosowaniem się do nowych warunków, ale miłość do nauki i ciekawość świata łączy ją z Etienne, który swoim towarzystwem i wspólnym czytaniem książek umila jej dni. Gdy ojciec otrzymuje wiadomość, że ma się stawić w muzeum w Paryżu i gdy już stamtąd nie wraca Marie-Laure staje się coraz bardziej zdana na siebie, a wojna przybiera na sile.

Drugim głównym bohaterem jest Werner, osierocony niemiecki młody chłopak, który dorasta w sierocińcu prowadzonym przez Frau Ellenę. Werner ma duże zdolności techniczne i wprost łaknie wiedzy. Marzy o tym, by móc studiować i stać się inżynierem. Już jako dziecko zapałał miłością do radioodbiorników i może naprawić każdy ich model. W taki sposób zostaje zauważony przez pewnego oficera i zostaje przyjęty do szkoły wojskowej, która zmieni Wernera i jego postrzeganie świata. W wieku 16 lat zostaje posądzony o zaniżanie swojego wieku i jako rzekomy 18latek trafia na front, gdzie zajmuje się przede wszystkim wyłapywaniem nielegalnych transmisji radiowych z tajnymi informacjami. Po służbie na terenach Ukrainy, Rosji i Polski zostaje oddelegowany do francuskiego miasta Saint-Malo. Tam właśnie losy Marie-Laur i Wernera się połączą. W jaki sposób i dlaczego? Dowiecie się tego z tej niesamowitej książki.

„Światło, którego nie widać” jest naprawdę pięknie napisaną powieścią podejmującą temat drugiej wojny światowej i tego, jak wpłynęła ona na zwykłych obywateli zarówno państw okupowanych, jak i samych najeźdźców. Mimo, że książka jest dosyć obszerna, czyta się ją bardzo szybko. Wpływa na to sposób pisania autora, a także podział na mini rozdziały, które na przemian pokazują losy Marie-Laure i Wernera. Bardzo podobał mi się brak chronologii w wydarzeniach, często przeskakujemy między latami, ale jest to tak sprawnie zrobione, że nie można się pogubić w akcji.

Powieść ta, głosami czytelników, na portalu lubimyczytac.pl została wybrana najlepszą powieścią historyczną roku 2015. Po jej lekturze spokojnie mogę się zgodzić z osobami głosującymi, książka robi wrażenie zarówno swoją treścią, jak i formą. Polecam Wam sięgnąć po tę powieść, naprawdę warto.

K.